Nuredin o taxista e Amedine o pintor.

Crónicas e figuracións dun transmundo colonial.Chegou axiña. Un home alto, robusto, cachola grande, face ovalada,cellas curvas, longas fazulas, beizos carnosos, barba moi curta, pelocase ao rape. Tiña un sorriso franciscano, só lle faltaba a carapuchapara ser un tal. Era o Nuredin. Falaba un francés moi comprensíbel,meno s mal. Díxenlle de irmos a Temara e, moi cortés, suxeríumebaixarmo s ao porto, na foz do río, e collermos o paseo e logo a estradada beiramar, para evitar os atrancos na travesía do centro da cidade aaquelas horas. Conforme, díxenlle, vostede sábeo millor ca min. Botouun sorriso de compracencia pola miña confianza. O auto era un Mercedesgrandocho, modelo ano de catapún, confortábel só que moi vencido-ouleaba o motor coma un can doente cando reducía a marchascurtas, mais andaba ben. Polo camiño, dabame espricacións breves sobrelugares polos que pasabamos, edificios singulares ou monumentosque viamos, os vestixios da presenza portuguesa de antano, a francesamáis recente, inda onte coma quen di. \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\ \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\"Fomos un país ocupado, e nótasenosaínda hoxe\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\ \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\ \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\" -dixo de sócato nunha desas, como sen querer, ebotoume unha inquisitiva ollada de esguello polo retrovisor, ao axexo